سخت آشفته وغمگین بودم
به خودم می گفتم
بچه ها تنبل وبد اخلاقند
دست کم می گیرند
درس ومشق خود را ...
باید امروز یکی را بزنم،اخم کنم
ونخندم اصلا
تا بترسند از من
وحسابی ببرند ...
خط کشی آوردم ،
در هوا چرخاندم ...
چشم ها در پی چوب ،
هر طرف می غلطید
مشق ها را بگذارید جلو،زود،معطل نکنید !
اولی کامل بود ،
دومی بد خط بود
بر سرش داد زدم ...
سومی می لرزید ...
خوب ،گیر آوردم ! ! !
صید در دام افتاد
وبه چنگ آمد زود ...
دفتر مشق حسن گم شده بود
این طرف ،
آن طرف ،
نیمکتش را می گشت
تو کجایی بچه ؟؟؟
بله آقا این جا
هم چنان می لرزید ...
پاک تنبل شده ای بچه ی بد
به خدا دفتر من گم شده آقا ،همه شاهد هستند؛
ما نوشتیم آقا
باز کن دستت را ...
خط کشم بالا رفت
خواستم بر کف دستش بزنم
اوتقلا می کرد
چون نگاهش کردم
ناله ی سختی کرد ...
گوشه ی صورت او قرمز شد
هق هقی کرد وسپس ساکت شد ...
همچنان می گریید
مثل شخصی آرام ،بی صدا بی خروش وناله
ناگهان حمدالله در کنارم خم شد
زیر یک میز ،کنار دیوار ،
دفتری پیدا کرد ...
گفت آقا ایناهاش
دفتر مشق حسن
چون نگاهش کردم عالی وخوش خط بود
غرق در شرم وخجالت گشتم
جای آن چوب ستم بر دلم آتش زده بود
سرخی گونه ی او ، به کبودی گروید ...
صبح فردا دیدم
که حسن با پدرش ،ویکی مرد دگر
سوی من می آیند
خجل ودل نگران منتظر ماندم من
تا که حرفی بزنند
شکوه ای یا گله ای
یا که دعوا شاید
سخت در اندیشه ی آنان بودم
پدرش بعد سلام
گفت : لطفی بکنید ،
وحسن را بسپارید به ما ؛
گفتمش چی شده آقا رحمان؟
گفت :این خنگ خدا
وقتی از مدرسه بر می گشته
به زمین افتاده بچه ی سر به هوا ،
یا که دعوا کرده
قصه ای ساخته است
زیر ابرو وکنار چشمش،
متورم شده است
درد سختی دارد ،
می بریمش دکتر
با اجازه آقا ...
چشمم افتاد به چشم کودک ...
غرق اندوه وتاثر گشتم
من شرمنده معلم بودم
لیک آن کودک خرد وکوچک
این چنین درس بزرگی می داد
بی کتاب ودفتر ...
من چه کوچک بودم
او چه اندازه بزرگ
به پدر نیز نگفت
آنچه من از سر خشم ، به سرش آوردم
عیب کار از خود من بود ونمی دانستم
من از آن روز معلم شده ام ...
او به من یاد بداد ،درس زیبایی را ...
که به هنگامه ی خشم
نه به دل تصمیمی
نه به لب دستوری
نه کنم تنبیهی
یا چرا اصلا من
عصبانی باشم
با محبت شاید ،گرهی بگشایم
با خشونت هرگز...
با خشونت هرگز ...
با خشونت هرگز ...
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
