مام من ایران است.
ایران میهن مااست  . میهنی که ، به قول ایرج میرزا :«به جای مادر ماست .» مادری که ؛فرهنگ وتمدن کهنش وصله ی پیراهنش بوده ،وسپیدی دشتهای یاس سپیدش  سپیدی صورت چین وچروک خورده اش که نشان از کهولت وپیشینه ی دورش دارد ،وامّا هم چنان استقامت وشکوهش، به مانند دماوند سر به افلاک کشیده  است . میهن ما به جای مادر ماست .مادری که؛ زیبایی وشیرینی و دل نشینی کلامش به سان شعر حافظ است ونثر سعدی . مادری که؛ صبوری اش همانند تهمینه است که با بردباری فرزندی سهراب گون بار آورده وبه راحتی از سهرابش چشم پوشیده وبدون هیچ چشم داشتی آن را تقدیم آزادی واستقلال دینش کرده . مادری که؛ سرخی لب هایش همان سرخی دشت های لاله اش است ،که یادآور همان سهراب است که گفتم . مادری که؛ با تقوا وایمان وپارسایی اش فرزندانی مانند سلمان را به میان آورده است که، پا جای پای پیامبر ( ص) می گذارند . مادری که؛ علم ودانش وخردش آن چنان است که پیامبر قومی امّی در تعریف وتحسین او وفرزندانش فرموده :« اگر دانش در ثریا هم باشد مردانی از سرزمین پارس به آن دست خواهند یافت .»آری ما چنین مادری داریم. مادری که؛ فرهنگ وتمدن دیرینه اش ،زیبایی وپیکره ی سیمین برش، اصالت باور نکردنی اش، استقامت وپایمردی وشکوه ستودنی اش، شیرینی کلام غنی اش ،بردباری وتحمّل پیروزی آفرینش، فرزندانی به مانند سهرابش ،تقوا وایمان بسیارش ،علم ودانش بی کرانش ،نه تنها ما فرزندانش را، بلکه فرزندان دیگر مادران را نیز شیفته وعاشق بی رقیب خویش کرده است ،وخلاصه مادری داریم تمام عیار .
او سرسبزی وطراوت وشادابی جنگل های شمال ،عمر طولانی وکهولت آثار کهن اصفهان وسخاوت علم وایمانی به بیکرانی خلیج همیشه فارس را دارد .
بگذارید کمی دیگر از ویژگی های مادرمان را برایتان بگویم مادری داریم؛ آیینه ی تمام نمای مهمان نوازی وخون گرمی ، آن چنان که یک غریب عزیز را در شمال شرقش ، مشهدش، جای داده وبدون استثنا تمام غربای دیگر را هم با جان ودل می پذیرد که به دیدار غریب مقدّسش می آیند . مادری داریم ؛ که با وجود کهولتش هم چنان کار جوهره ی زندگی اش است وبه فرزندانش نیز چنین آموخته همان طور که فرزندش محمّد تقی سروده :
برو کار می کن مگو چیست کار                  که سرمایه ی جاودانی است کار
وامّا باز هم این گونه است که :«میهن ما به جای مادر ماست »
نویسنده ی با ذوق متن فوق، دختر خوبم فاطمه خانم است.